Allerheiligen 2025
Muziek: Dan zal ik leven
Dan zal ik leven, dan zal ik leven.
Het zal in alle vroegte zijn, als toen.
De steen is weggerold.
Ik ben uit de grond opgestaan.
Mijn ogen kunnen het licht verdragen.
Ik loop en struikel niet.
Ik spreek en versta mijzelf.
Mensen komen mij tegemoet –
wij zijn in bekenden veranderd.
Huub Oosterhuis
Priester:
Het zal in alle vroegte zijn, als toen.
De steen is weggerold.
Ik ben uit de grond opgestaan.
Wij worden wakker van het eerste licht.
Alsof iemand ons bij naam en toenaam
geroepen heeft.
Dat doen wij hier en nu
tijdens deze gedachtenis viering
met onze dode geliefden
waarvan wij dit jaar afscheid namen:
hun namen noemen,
zacht, met eerbied,
hen aanwezig stellen
in ons midden.
Ja, zij zullen leven.
Welkom aan jullie allen en speciaal
aan de families van de overledenen,
welkom in naam van V Z G.
Gebedsleider:
1 november
Feest van Allerheiligen.
Zij gingen de weg van het Woord,
hoorden de stem tot hun geweten:
trek weg uit alle systemen
die het leven bedreigen.
Zij zijn talrijker dan de door
de kerk erkende heiligen.
Zij allen gingen ons voor
in zorgzame nabijheid,
en vrede door gerechtigheid.
Onze geliefde doden
willen wij vandaag gedenken
en aanwezig stellen in ons midden.
Hun namen leven voort in ons hart,
hun daden in ons geheugen,
hun liefde in ons bestaan.
Met hen verbonden staan wij in de kring
van allen die ons voorgingen
in geloof, in hoop en in liefde.
Moge hun herinnering
ons sterken om zelf te leven
in zorgzame nabijheid,
in gerechtigheid en vrede.
Priester:
Jij roept ons uit de diepte.
Wij horen je stem,
helder en dwingend:
Sta op, ga op weg!
Zo maken wij je belofte waar:
troost voor treurenden,
heling voor gebrokenen,
vindplaats voor verlorenen.
Wees ons nabij als
een licht op onze levensweg.
Vervul ons met jouw geestesadem.
Dat wij opstaan,
dat wij gaan,
dat wij leven
voorbij de dood..
Amen.
Jef Wauters
Duiding
Gedachtenisviering Allerheiligen 2025
Don Bosco gemeenschap
“Wij herkennen jou
in vele ontmoetingen,
telkens een beetje.”
1.
45 jaar geleden trouwde ik
Emmanuel en Denise.
Begin dit jaar belde hij me op
en vroeg me hoe ik dat deed
alleen met jezelf leven.
Hij was zijn vrouw de week voordien
plots in een ongeluk verloren.
Het gemis van een geliefde
kruipt tot in onze kleinste vezels,
kan ons volledig overhoop halen.
“Dat ik Milo mis, voel ik overal.
In mijn hart, in mijn hoofd, in mijn buik.
Het is net alsof mijn buik
zijn kleine teen heeft gestoten
tegen de tafelpoot.
Alsof mijn hart is uitgegleden
op de gladde tegels in het zwembad.
Alsof mijn zus is gekrompen,
zich in mijn hoofd heeft verstopt
en mij daar stiekem zit te knijpen.”
2.
Verdriet kan ons verlammen,
dat weten wij allemaal.
Toch roept het evangelie ons op
om deze verlamming te doorbreken
en op weg te gaan: sta op en ga.
Het kan betekenen dat men,
ondanks het eigen verlies,
de energie vindt om een buur te helpen,
een kind te troosten, of een gebed uit te spreken.
De Franse denker André Chouraqui vertaalt
het ‘Gelukkig’ van de zaligsprekingen
met “En marche”, “Op weg”, “Sta op en ga”.
Het rouwproces wordt gezien als een weg
die gegaan moet worden, niet als een toestand
waarin men moet blijven hangen.
'Zalig de treurenden, want zij zullen getroost worden'
suggereert dat er troost en versterking komt
door in beweging te komen.
De troost komt niet van buitenaf,
maar door de actieve keuze
om de menselijke band te behouden,
zelfs wanneer alles dreigt te bezwijken.
Rouwen is de weg gaan van verlamming
naar een herwonnen leven.
Voor families in oorlogsgebied
betekent het op weg gaan, sta op en ga,
vaak geen spirituele keuze,
maar een existentiële noodzaak om te vluchten,
te overleven en onderdak of voedsel te zoeken.
Hoe kunnen families in Gaza
"Op weg" gaan en de toekomst omarmen
wanneer de toekomst elke seconde
door een bombardement kan worden weggenomen?
De evangelische oproep van de zaligsprekingen
wordt hier een bijna tragische uitdaging die getuigt
van een immense veerkracht die van de mensen wordt gevraagd
3.
Wij wensen ons niet op te sluiten in ons verdriet
maar het delen met families in oorlogsgebied
die vaak vele geliefden moeten missen.
De onzekerheid van het bestaan in Gaza was zo groot
dat je vandaag kon treuren om een geliefde
en morgen zelf omkomen in een bombardement.
Door hun naam met eerbied te noemen
stellen wij onze geliefde doden aanwezig
elk met zijn/haar eigen verhaal
met hun betekenis voor onszelf
of door hun inzet voor de samenleving.
Wij stellen ook de slachtoffers
van oorlog en geweld aanwezig.
Achter de kille cijfers
65000 doden in Gaza,
waarvan 16842 kinderen
schuilen evenveel mensen
met een eigen levensverhaal.
Om hen niet te vergeten
hing Peter aan een gevel van Hal 5
een spandoek op met de namen
van de in Gaza gedode kinderen.
Om hen niet te vergeten
startte in Utrecht het initiatief
“Getuigen van Gaza,”
waar vrijwilligers dag en nacht
de namen van meer dan 65.000 slachtoffers
onafgebroken voorlezen,
telkens met de leeftijd erbij
Om hen niet te vergeten
nam Bisschop Johan Bonny van Antwerpen
begin oktober deel aan een 30-uur durende wake en vastenactie
in de Sint-Carolus Borromeuskerk.
Tijdens die actie werden duizenden namen
van kinderen die in Gaza zijn omgekomen voorgelezen,
afgewisseld met gebed, stilte en getuigenissen
4.
Het verhaal “Ik mis Milo”
eindigt verrassend,
met een onverwacht beeld:
niet één schildpad, maar vele
zwemmen in de vijver van de jongen.
Toch is geen één precies zoals hij…
... maar samen zijn ze wel een beetje zoals Milo
Een heel klein beetje.
Wij missen onze geliefden,
hun groot hart,
hun sociale bewogenheid
in familie, buurt of parochie,
hun maatschappelijke inzet
voor kwetsbaren in ons midden.
Niemand kan hun plaats innemen,
zij zijn uniek en onvervangbaar:
de manier van luisteren,
de humor, de scherpte, de warmte, de koppigheid,
de specifieke blik in de ogen,
de onverwachte gebaren van vriendelijkheid.
Soms herkennen we iets van hen
in een toevallige ontmoeting
alsof hun liefde en hun inzet
zich als een zaadje voortplant:
Zij die hongerden en dorstten naar gerechtigheid,
worden herkend in een collega die hun werk voortzet,
in een vriend die hun bezorgdheid voor de zwakkeren overneemt.
Hun barmhartigheid en zachtmoedigheid herkennen we
in een onverwachte vriendelijkheid van een vreemde,
in een kind dat spontaan helpt, in de daad van een naaste.
Hun stem van vrede en hun zuiverheid van hart
klinkt door in de actieve inzet van mensen
die zich verzetten tegen onrecht,
die bruggen bouwen waar muren staan,
en die vrede concreet maken in hun gemeenschap.
We herkennen hun geest
in de daadkracht van hen
die luisteren zonder oordeel
en zo een veilige ruimte creëren
voor dialoog en herstel.
Zo herkennen wij onze geliefde doden
in vele ontmoetingen,
telkens een beetje.
Jef Wauters
1 november 2025
Geloofsbelijdenis
Ik geloof in Jou,
onze vader,
bron van leven,
die omziet naar
het kwetsbare,
ons zo oproept
te luisteren naar
hun roepen
uit de diepte.
Wees hen nabij
draag zorg voor hen
zo vraag jij ons,
kleine mensengod.
Ik geloof in Jou,
Jezus van Nazareth,
weg ten leven,
kind van mensen,
onze broeder.
Onze Vader
heb jij zichtbaar
gemaakt voor ons
Als een herder
gaf jij ieder
deel van leven.
Ik geloof in Jou,
geest van leven,
die ons bezielt
onderweg:
neem niet meer
dan wat je
nodig hebt;
heb eerbied
voor de aarde,
voor plant en dier,
voor de mens, je naaste.
Jef Wauters
I
Gedenken
De mensen van voorbij
wij noemen ze hier samen.
De mensen van voorbij
wij noemen ze bij namen.
Zo vlinderen zij binnen
in woorden en in zinnen
en zijn wij even bij elkaar
aan 't einde van het jaar.
Namen lezen en kaarsje ontsteken
Leo Wuyts
Gilbert Schouteet
Henri Wellekens
Marcel Van Laethem
Johan Bruynseraede
Lied: Geloven, hopen, liefhebben
Geloven begint in het opstaan van armen.
Hopen begint in het diepst van de wanhoop.
Liefhebben waar je geen liefde meer hebt.
II
De mensen van voorbij
zij blijven met ons leven.
De mensen van voorbij
Ze zijn met ons verweven
In liefde, in verhalen,
Die wij zo graag herhalen,
In bloemengeuren, in een lied
Dat opklinkt uit verdriet.
Huub Oosterhuis, gestorven op Pasen,
die onze geloofstaal nieuw liet klinken,
wiens liederen wij nog steeds zingen.
Namen lezen en kaarsje ontsteken
Tuur Peeters
Charlotte Deloof
Marie Paule Wijnants
André Gelin
Colette Broekmans
Lied: Geloven, hopen, liefhebben
Geloven begint in het opstaan van armen.
Hopen begint in het diepst van de wanhoop.
Liefhebben waar je geen liefde meer hebt.
III
De mensen van voorbij
Zij worden niet vergeten.
De mensen van voorbij
zijn in een ander weten.
Bij God mogen ze wonen,
daar waar geen pijn kan komen.
De mensen van voorbij
zijn in het licht, zijn vrij.
Namen lezen en kaarsje ontsteken
Alle parochianen
die in het verleden zijn gestorven
alsook de slachtoffers van oorlogen
geweld, klimaatopwarming.
Lied: Geloven, hopen, liefhebben
Geloven begint in het opstaan van armen.
Hopen begint in het diepst van de wanhoop.
Liefhebben waar je geen liefde meer hebt.
Tafelgebed
Wij herkennen jou
Jij, Ene,
die ons draagt,
die ons bevrijdt,
die ons troost,
die ons bemoedigt,
jij kent ons verdriet.
Het gemis van een geliefde
vult ons hele bestaan,
haalt ons overhoop,
kan ons verlammen.
Toch roep Jij ons op
om op te staan
het verdriet niet te koesteren
of ons erin te wentelen.
Rouwen is geen toestand
maar een te begane weg.
Zij die treuren worden getroost
wanneer zij zich niet afsluiten,
zich niet opsluiten in hun verdriet
maar het delen met anderen.
Wij weten ons verbonden
met families in oorlogsgebied
en hun gemis van vele geliefden.
Bovenop hun immens verdriet
gaan zij vaak een moeilijke weg
van overleven, onderdak zoeken,
voedsel en bescherming vinden.
Wees hier aanwezig, geliefden,
elk met jullie eigen verhaal,
blijvend met ons verbonden,
bij het noemen van jullie naam.
Wij stellen Jezus aanwezig
jouw mens geworden woord
ons gegeven in brood en wijn
Jij zelf onder ons aanwezig.
Wij laten de leegte leeg.
Onze geliefden zijn uniek
en voor ons onvervangbaar.
Soms herkennen we hen
in vele ontmoetingen
telkens een beetje.
Het geeft ons de troost en de kracht
om op te staan, de weg te gaan
om het leven te omarmen
Jef Wauters
1 november 2025